Ding 17 en nu inhoudelijk

Zo, genoeg gezeurd over hoe, wat, waar en wanneer je alles moet doen. Nu even over het inhoudelijke deel van sociale netwerken. En ja, er gaat inderdaad weer een heel andere wereld voor me open. Hyves blijft (in mijn geval) beperkt tot mensen die ik in het echte leven toch wel zie. Maar sinds mijn Facebookaccount (nu een paar dagen geleden) melden zich divere familieleden in de VS zich. En dat maakt het leuk (bij mijn ene nichtje heeft al gesneeuwd, de ander zit nog te puffen in de zon, dat soort aangenaam geneuzel).


De stap naar de mogelijkheden voor een archief is hiermee snel gemaakt. Je spreekt waarschijnlijk wel eens mensen van een ander archief maar niet zo snel en laagdrempelig als met een dergelijk sociaal netwerk. Laat staan dat je anders ooit gauw bijpraat met een archief van buiten Nederland. Dus dat is voor ons een groot pluspunt.

Maar ook voor onze bezoekers. Het valt mij altijd op dat aan de koffietafel bij het BHIC in Grave al heel snel adressen worden uitgewisseld. Bezoekers blijken vaak veel raakvlakken te hebben, in ieder geval met betrekking tot het soort onderzoek dat ze verrichten. Als mensen elkaar al aan zo'n koffietafel weten te vinden, dan kun je nagaan als zo'n netwerk zich vertakt over de hele wereld! De mogelijkheden zijn dan enorm.


Dus ja, sociale netwerken, archieven en genealogen: dat zijn drie handen op een virtuele buik (of zoiets).

Ding 17: sociaal maar wanneer?

Soms denk ik wel eens dat ik het allemaal niet goed aanpak. Hoe kan het nou dat mijn nichtje in de Verenigde Staten vrolijk reageert op een filmpje dat mijn vader op Facebook heeft gezet? Zij heeft toch ook haar werk en haar gezin? En wat doen al die voormalige collega's van de krant op LinkedIn? En welja, ook nog een aantal dat twittert... Zij krijgen toch geen tijd van hun baas om uit te vogelen hoe dat werkt?

Ik krijg dat wel en zelfs dan krijg ik het nog niet allemaal rond. En ja, tuurlijk draait mijn Netvibes op volle toeren maar dan nog... Het echte rondklikken en ontdekken gebeurt toch pas 's avonds op de bank. Spendeert iedereen er zoveel tijd aan (of nog veel meer dan ik)? En wanneer dan in godsnaam?


Want ja, ik wilde eigenlijk eerst een filmpje van ons archief op YouTube zetten voordat ik verder ging met de volgende Dingen. Maar dan moet ik eerst uitvogelen hoe mijn videootje van mijn gsm naar de pc overspringt (dat doen ze nog steeds niet vanzelf, grrr...) Ondertussen vliegen de uitnodigingen voor sociale netwerken me om de oren. En dan ben ik nog half bezig met Last.fm en LibraryThing staat in de steigers. Hellup, waar blijft mijn overzicht? Of hoeft dat niet bij Web 2.0 en mag je het allemaal wat meer loslaten dan ik gewend ben?


Hoe dan ook, afgelopen weekend was er even helemaal geen web 2.0. Met de familie naar Parijs, wandelen over Place du Tertre waar schilders je en masse willen vereeuwigen. Net zoals vijftig jaar geleden. Of zelfs nog een portret en profile uit de papier willen knippen, ik wist niet dat dat nog bestond. Wel lekker, even helemaal web 2.nulkommanul (en dan maar negeren dat de Japanner naast mij een filmpje maakt van zijn vrouw die wordt getekend. En het meteen op Facebook zet. Hij wel.)

Ding 15/16

Lyrisch was ik met mijn eerste walkman die me door mijn folderwijk heensleepte. Als ik voorbij het tweede flatgebouw was, moest ik mijn bandje omdraaien. En zodra Sting van de Police met een zware, slepende stem begon te zingen, wist ik dat ik bijna thuis was (en de batterijen op). Ja zware tijden; die jaren tachtig.

Voor iemand die opstaat en naar bed gaat met de radio aan, is Podcast een zegen. Zeker sinds programma's als Kunststof (tussen 19 en 20 uur) worden overstemd door Bob de Bouwer of Thomas de Trein is het ideaal als je het 's avonds op je gemak kunt terugluisteren. Je moet wel weer even omschakelen want voorheen kwam de radio als vanzelf tot me. Nu moet ik er echt voor gaan zitten en zorgen dat ik om 23 uur klaar ben. Want Met het oog op morgen ga ik echt niet de volgende dag nog eens terugluisteren...



Wat kan het BHIC met een podcast? Er zijn zeker wel toepassingen te bedenken maar alleen een pratende stem, da's toch meer iets voor mensen die in de jaren tachtig zijn blijven steken ;-) Vodcast, met beeld, zal beter aansluiten bij de plaatjescultuur van vandaag. Dat kan varieren van een korte impressie van een archief tot een specifieke uitleg van een archiefstuk.

Alleen, dat kost tijd en dus geld. Willen we dat bij het BHIC? Da's de vraag die we ons meer en meer moeten stellen (tot zover open deur 223 maar dan is het weer eens gezegd ;-)

O ja, YouTube; da's een Ding dat zichzelf al bewezen heeft. Ook bij het BHIC.
">

Ding...(Maybe its a big hit)

Omdat de eerste dag in Oostende veel informatie en weinig zee was, ging ik nog voor het ontbijt op pad. Kwam het door de aangename ochtendwandeling of lag het gewoon aan het programma maar de lezingen spraken me inhoudelijk veel meer aan. Zo kwam onder meer de didactiek van 23 Dingen aan bod (mensen met een motivatieprobleem moeten het "leren willen", weet je dat ook weer) en verder waren er lezingen van onze eigen Christian en Petra Schoen van het Nationaal Archief. Dat maakte het allemaal wat makkelijker te vertalen naar onze eigen werkplek.

Algemene conclusie: de waarheid omtrent web 2.0 bestaat niet. Wat is onmisbaar, wat is overbodig; het moet nog allemaal (nou ja, voor een groot deel in ieder geval) echt verder worden ontwikkeld/uitgezocht/ervaren. Maar maakt het dat niet allemaal juist heel interessant? Gewoon opstappen en proberen je evenwicht te houden...

Ding... (euh... Dong listen to it)

Net twee dagen Informatie aan Zee in Oostende achter de rug. Een leuke en leerzame ervaring. Zo kwam ik er de eerste dag achter dat werknemers van bedrijven en instellingen die de importantie van web 2.0 inzien, vaak tegen de volgende obstakels stuiten:

- er wordt geen menskracht voor vrijgemaakt (nooit voltijds in ieder geval);
- er zijn geen structurele gelden voor (alleen eenmalig voor een test, in het Belgisch 'pilootproject' genoemd);
- het management van het betreffende bedrijf (of het nu gaat om een architectenbureau of het archief van het Vlaams parlement) onderschat vaak de noodzaak ervan;
- het bewustzijnsproces dat web 2.0 wel belangrijk is, moet door het hele bedrijf gaan;en als laatste,
- hét product dat ieder bedrijf kan inzetten om web 2.0 goed in te voeren, bestaat niet.



Andere leerzame momenten:
- parkeer nooit je auto in een onverlichte parkeergarage (zeker niet als je net van Vlamingen hebt gehoord dat Oostende erg crimineel en onveilig is)
- het woord pinnen kennen ze niet in Belgie (dat heet gewoon betalen met de kaart)
en
- als het hotel Ter Streep per ongeluk een kamer dubbel boekt, kun je zomaar terechtkomen in hotel Mondo (en soms zelfs in de Welness-Suite, inclusief je eigen sauna)

Ding 13 en 14

Oké, m'n vakantie is echt afgelopen. Maar dat had je natuurlijk allang via mijn Twitter kunnen lezen. Of dat zinvol is? Ik ben er nog niet uit. Drie dagen ervaring is niet lang genoeg om daar een gewogen oordeel over te geven. Inmiddels zijn enkele van mijn collega's ook volop aan het tweeten en moet ik bijna moeite doen om de tweets tussen de twitter te kunnen blijven volgen.

Dacht ik net Twitter een beetje te begrijpen, stuit ik hierop:




Jaaa, zo blijven we bezig natuurlijk!