Nee, geen reactie op een van de artikelen uit de cursus. Maar op iets van veel dichter bij huis: de blog van Anton (en met name de reacties die daarop zijn gekomen). Want wat staat daar onder meer op te lezen:
Dus: sluit de deuren, geef elke medewerker een scanner en scannen maar!
Waaat? De schrik slaat mij om het hart! En onze lieve bezoekertjes dan? Dat echtpaar uit Nuenen dat snoepjes voor me meebrengt als ze hoort dat ik last heb van mijn keel? Of die meneer die zo trots de foto's van zijn kleinzoon laat zien? (van wie de moeder - zijn dochter - is overleden, ja tis echt waar) Die kunnen toch helemaal niet zonder een echt archief? Die kunnen toch niet zonder ons? En wij toch niet zonder...
Totnutoe kon ik deze cursus redelijk volgen: een beetje checken wat je allemaal online kunt (heel veel dus). Maar deze stap vergt wel heel wat van mijn mentale flexibiliteit. Schud ik over een paar jaar meewarig het hoofd over het moment dat ik echt dacht dat het archief iig de komende decennia gewoon als gebouw zou blijven bestaan? Kan ik me dan al niet meer voorstellen dat ik dacht dat bezoekers echt het liefst een gebouw zouden binnenlopen om geholpen te worden?
Onze chatpilot zou me eigenlijk al een beetje de ogen moeten openen. Mensen reageren enthousiast dat ze ook buiten kantooruren een vraag kunnen stellen maar zijn ook verrast dat er overdag maar iemand beschikbaar voor ze is. Oké...
Gelukkig (omdat mijn gedachtensprongen maar met kleine stapjes omhoog kunnen ;-) gaat het leven op de studiezaal gewoon nog zijn gang. Mensen komen nog steeds binnen met hun vragen. Juist door die alledaagse bezigheden is het lastig om zonder aarzelen de afslag naar de digitale snelweg/web 2.0 te nemen en de vertrouwde archiefwereld achter je te laten. Geruststellend idee voor de korte termijn.
Maar ergens diep verscholen in een van mijn hersenkwabben (ha, dit woord heb ik altijd al eens willen gebruiken ;-) heeft zich een hardnekkig tomtommetje ingesteld met een heel andere bestemming... Pfff, nog even wennen aan het idee hoor.
.jpg)
4 opmerkingen:
Die mensen blijven jou echt nog wel een tijdje snoepjes geven! Don't worry.
:)
Met je hersenkwabben komt het wel goed en die TomTom wordt in no time een Google navigator. Keeping you on track!
@Luud: Klinkt als een overtuigd rijschoolinstructeur die zegt dat je het dit keer vast wel gaat halen...
(Geef me een rol drop en ik geloof je;-))
Late reactie: het soort reflexen als jij beschrijft is helemaal niet vreemd hoor. Ik herken dat wel, tot mijn grote schande...
De vraag is wat je er vervolgens mee doet.
Ja die Anton weet wel hoe ie een stelling poneert :-)
Waar moet dat heen als straks inderdaad alle papieren documenten gescand zijn en via geweldige zoekmachines te doorzoeken zijn, omdat ze ook oude teksten en handschriften kunnen lezen?
De bibliotheken buigen zich daarover nu het hoofd. Want informatie waar mensen nu voor komen, is allang digitaal beschikbaar. En met de komst van E-books, kan het zelfs in een stroomversnelling komen, dat de gebouwen niet meer nodig zijn. Althans niet waar ze nu o.a. voor dienen: opslag van materialen.
Archieven hebben het wat dat betreft toch anders, vanwege de bewaarplicht. En misschien ook wel de latente behoefte van onderzoekers om toch dat papier in handen te hebben. Met eigen ogen een handtekening van een voorouder te zien.
Fysieke bibliotheken gaan meer richting plaatsen voor ontmoeting. Blijft die bemiddelingsrol voor archieven relevant en belangrijk, tussen vraag en vinden van documenten? Of haalt de techniek dat in snel tempo onderuit? Wezensvragen he?
Een reactie posten