We zijn er bijna... (maar nog niet helemaal)

Jahaa, het is erg makkelijk te doen alsof het allemaal niets voorstelt, zo'n cursus afronden. Zeker als je dat zelf al achter de rug hebt. Maar juist dan merk je dat je er echt aan moet werken om 2.0 in je dagelijkse bezigheden in te bedden.

Ondertussen werken verschillende mensen er hard aan om de eindstreep voor aanstaande maandag - als 23Archiefdingen officieel wordt afgerond - te halen. Niet omdat ze geen interesse hebben maar omdat tijd nu eenmaal niet van elastiek is. Juist nu de cursus op z'n endje loopt, vind ik het indrukwekkend dat er zoveel mensen zijn die de kracht en motivatie vinden om ook die laatste eindspurt te maken. Nog even en dan kan de vlag uit ;-)

Hou vol allemaal!

He he we zijn er... of is dit pas het begin?

Zoals altijd lijkt achteraf alles mee te vallen (mijn ervaring met het trekken van verstandskiezen niet meegerekend ;-). Met de eindstreep in zicht vervagen de herinneringen aan een hoop gekreun en gesteun als er weer eens iets technisch niet lukte. Of als bepaalde discussies volledig aan mij voorbij gingen.

Wat overheerst, is het gevoel van een stevige verrijking. Het is lang geleden dat ik in zo'n relatief korte tijd zoveel dingen heb geleerd. Waar ik mezelf wel op betrap, is dat het nog geen tweede natuur van mij is om "web 2.0" te werken. Als het druk is op het werk willen sommige toepassingen nog wel eens worden losgelaten. Dat komt wel als het weer wat rustiger is, denk ik dan. Hartstikke fout natuurlijk want juist op die drukke momenten kunnen RSS-feeds en andere zaken je redden.

Maar goed, niets menselijks is mij vreemd dus het is waarschijnlijk gewoon een kwestie van tijd voordat deze materie echt door mijn bloedbanen stroomt en het vanzelfsprekend is om zo te werken. Maar het idee dat dat nodig is, is wel bij me doorgedrongen (en volgens mij ook bij veel andere cursisten). En da's natuurlijk al een flinke winst.

Het mooie van 23Archiefdingen vind ik dat ik zowel voor het werk als prive enorm veel heb opgestoken. Of bepaalde Dingen nu wel of niet in onze archiefcursus hadden moeten zitten, vind ik dan ook eigenlijk niet zo relevant. Het is volgens mij juist wel handig om op deze manier kennis te maken met allerlei toepassingen. Ik ben heel benieuwd hoe we er over een jaar op terugkijken. Welke Dingen hebben het gered en welke niet? En waarom niet? En welke cursus gaan we dan weer volgen ;-)?

Door reacties van de buitenwereld merk ik dat het heel bijzonder wordt gevonden dat een archiefinstelling zich met deze zaken bezighoudt. En hoewel ik soms het idee heb dat ik als een soort spuit elf pas Dingen ontdek, zitten we kennelijk helemaal niet zo slecht op scheut. En juist die insteek is misschien wel de grootste aanwinst. Het afronden van deze cursus is niet zozeer een afsluiting maar eerder een frisse start. Op naar de volgende Dingen...

Ding 22: Web 2.aardverschuiving

Nee, geen reactie op een van de artikelen uit de cursus. Maar op iets van veel dichter bij huis: de blog van Anton (en met name de reacties die daarop zijn gekomen). Want wat staat daar onder meer op te lezen:

Dus: sluit de deuren, geef elke medewerker een scanner en scannen maar!

Waaat? De schrik slaat mij om het hart! En onze lieve bezoekertjes dan? Dat echtpaar uit Nuenen dat snoepjes voor me meebrengt als ze hoort dat ik last heb van mijn keel? Of die meneer die zo trots de foto's van zijn kleinzoon laat zien? (van wie de moeder - zijn dochter - is overleden, ja tis echt waar) Die kunnen toch helemaal niet zonder een echt archief? Die kunnen toch niet zonder ons? En wij toch niet zonder...


Totnutoe kon ik deze cursus redelijk volgen: een beetje checken wat je allemaal online kunt (heel veel dus). Maar deze stap vergt wel heel wat van mijn mentale flexibiliteit. Schud ik over een paar jaar meewarig het hoofd over het moment dat ik echt dacht dat het archief iig de komende decennia gewoon als gebouw zou blijven bestaan? Kan ik me dan al niet meer voorstellen dat ik dacht dat bezoekers echt het liefst een gebouw zouden binnenlopen om geholpen te worden?


Onze chatpilot zou me eigenlijk al een beetje de ogen moeten openen. Mensen reageren enthousiast dat ze ook buiten kantooruren een vraag kunnen stellen maar zijn ook verrast dat er overdag maar iemand beschikbaar voor ze is. Oké...

Gelukkig (omdat mijn gedachtensprongen maar met kleine stapjes omhoog kunnen ;-) gaat het leven op de studiezaal gewoon nog zijn gang. Mensen komen nog steeds binnen met hun vragen. Juist door die alledaagse bezigheden is het lastig om zonder aarzelen de afslag naar de digitale snelweg/web 2.0 te nemen en de vertrouwde archiefwereld achter je te laten. Geruststellend idee voor de korte termijn.

Maar ergens diep verscholen in een van mijn hersenkwabben (ha, dit woord heb ik altijd al eens willen gebruiken ;-) heeft zich een hardnekkig tomtommetje ingesteld met een heel andere bestemming... Pfff, nog even wennen aan het idee hoor.

Ding 21: Footnote

Jaaa, da's een heel verraderlijke site, dat Footnote. Voor je het weet, ben je een paar uur verder en heb je alleen maar geklikt op heel uiteenlopende dingen. Hop, van de een naar de ander, zonder dat je naar iets specifieks op zoek bent. Da's in mijn ogen dan ook het enige minpuntje: je verdwaalt snel op deze site. De rode lijn is soms ver te zoeken en bovendien lokken allerlei verleidelijke zijpaadjes om daar een kijkje te nemen. Maar voor de rest is het alleen maar ongelofelijk wat ze laten zien.

Met daarbij het gebruikersgemak om zaken zelf te uploaden en te ontdekken en je ziet hoe je - met de juiste partners en ongetwijfeld een grote zak geld - heel mooie dingen kunt maken. Wat wij daar aan kunnen hebben? Wellicht het gedachtengoed dat je je niet moet laten afschrikken door een samenwerking met commerciele partijen? Voor de rest vrees ik dat Footnote voor het BHIC net allemaal iets te hoog gegrepen is...



Overigens, ook dichterbij huis worden hele grappige dingen gedaan. Soms met scans van originele afbeeldingen maar soms ook helemaal niet. Ik vond deze creatie van het Nationaal Archief in ieder geval erg de moeite waard. Gewoon klikken op de link.

Peter R de Vries onderzoekt moord op Willem van Oranje

Ding 20: Kent u deze nog nog nog

Ja, met zo'n cursus leer je heel wat nieuws. Want online muziek luisteren, da's totaal nieuw voor mij. Niet dat ik nog cassettebandjes draai in m'n auto (sinds die gesmolten zijn in de zon kan dat niet meer ;-) maar Last.fm ken ik alleen van de verhalen. Ik heb te weinig tijd/belangstelling/vaardigheid/of-andere-uitvlucht om me daarmee bezig te houden. Dat ik dan ook beetje DJ zou gaan willen spelen, nah... dat zit er niet in.

Maar ja; nou moet ik wel. En eigenlijk is dat ook wel weer leuk. Want het leert me meer dan alleen wat zoeken van nummers of uitdelen van props (dat laatste zal ik - hoogstwaarschijnlijk - na deze cursus ook nooit meer doen). Maar de koppelingen van Blip.fm met Twitter; dat intrigeert me weer wel. Langzaam zie ik hoe de tentakels van web 2.0 in die ongrijpbare ruimte elkaar raken. En belangrijker; dat dat waarschijnlijk ook steeds vaker gaat gebeuren.

Waarover ik nog twijfel: valt er nu gewoon bij mij het kwartje dat je deze toepassingen kunt koppelen? Of gaan de ontwikkelingen steeds verder en kunnen alleen de beste toepassingen overleven, juist doordat ze aan elkaar zijn gekoppeld en hierdoor elkaar versterken. Pfff... dit wordt me tijdelijk even te filosofisch.

Tijd voor een muziekje. (Even m'n bandje terugspoelen; waar is mijn potlood?).

Ding 19: Genealogie 2.0

Jarenlang speuren in archieven naar mijn betovergrootvader: ik zie het mezelf niet doen. Maar gelukkig ben ik niet maatgevend voor een grote groep want genealogie is hot. En wie genealogisch onderzoek zegt, zegt ook BHIC (zeker binnen Brabant). Al snel blijkt dat er over het BHIC op het net ook wordt geklaagd ("wanneer komen nou die scans?" en "wat, zijn ze zo duur?"). Op de kwaliteit van onze site wordt wisselend gereageerd maar één van de meest opvallende vond ik deze recensie:

Ik geef de site van het BHIC een 6! Het is niet de meest geweldige site hoewel ik er wel veel kon vinden.


Oké, daar sta je dan met je goeie gedrag. Wel veel kunnen vinden maar geen goeie site. En waarom niet? De uitvoering blijkt te simpel en er zijn geen scans (toegegeven, de reactie dateerde uit 2007; lichtjaren terug voor begrippen in deze cursus ;-) Gebruikers willen kennelijk niet alleen een site die goede informatie levert maar er ook aantrekkelijk uitziet.

Op dan naar allefriezen.nl dat wel hele hoge ogen gooit. Beoordeeld door uitsluitend Friezen wellicht? Misschien is dat te gemakkelijk. Alhoewel... echt flitsend is deze site niet, hoewel er wel grappige gadgets inzitten. Eén druk op de knop en de site is Friestalig (Hokker datum jildt as datum fan it ûntbinen fan in houlik?).

Verder gezocht op de naam Potma (met dank aan een voormalig collega uit Friesland) en jawel, ik kan direct de geboorte-akte inzien mét een doorklikmogelijkheid naar de vader en moeder. Kortom, niet flashy, wel makkelijk. En dus niet goed? (volgens de eerdere recensent dan...)

Ach ja, we hebben het al eerder gemerkt dat je niet altijd iedereen naar de zin kan maken. Maar duidelijk is wel dat een goeie naam - zeker op het internet - enorm van belang is. Want ookal mogen we nog steeds duizenden bezoekers in levenden lijve ontvangen, die vallen in het niet bij alle mensen die achter hun toetsenbord kennismaken met het BHIC. En met onze reputatie, of ie nu wel of niet terecht is.

Ding 18 LibraryThing

Voor iedereen die soms wat moeite heeft om de Dingen in de vingers te krijgen: LibraryThing is gewoon erg leuk om te doen. Je gaat op zoek naar boeken die je zelf hebt gelezen, zet die op een rijtje en kunt er zelfs je eigen kaft bij kiezen (dit klinkt suf maar probeer het maar eens en je ziet dat het grappig is). Leuk tot zover maar nuttig? Dat wordt het pas als je ziet hoe mensen de boeken recenseren, of je het ermee eens bent of juist helemaal niet. Bovendien krijg je suggesties voor andere titels die je op een nieuw spoor kunnen zetten. Je ziet wie er ook van 'jouw' boeken houden en kunt weer met hun lievelingslijstje aan de slag.


Maar nu de omschakeling naar ons. Wat kunnen wij ermee? Nou, stel nou eens dat alle mooie charters zijn gescand (of andere indrukwekkende archiefstukken) en dat mensen die op een rijtje kunnen zetten. Voor ons leuk maar ook voor andere bezoekers omdat ze op deze manier weer kunnen worden doorgelinkt naar andere stukken. Ik denk dat het mooi is om te zien maar belangrijker; dat de dwarsverbanden ook zeker resultaat opleveren en zinvol zijn voor onderzoekers. Maar...


... een oorkonde is natuurlijk geen boek. Om duidelijker te zijn: mensen kunnen met gepaste trots voor hun boekenkast staan, ik weet niet of een charter dezelfde gevoelens oproept. Maar nog helemaal los daarvan; voordat onze mooie stukken allemaal zijn gescand, zijn we wel weer wat jaartjes verder. (Of denk ik nu in beperkingen? Nou ja, mag af en toe ook wel een keer ;-) Laat je niet weerhouden en struin is rond op LibraryThing. Misschien zie jij weel weer een toepassing voor ons die ik nu even helemaal over het hoofd zie.

Proost

Twitter is een kroeg. Wil je weten waarom? Moet je hier maar eens lezen. En proost dan maar.

Ding 17 en nu inhoudelijk

Zo, genoeg gezeurd over hoe, wat, waar en wanneer je alles moet doen. Nu even over het inhoudelijke deel van sociale netwerken. En ja, er gaat inderdaad weer een heel andere wereld voor me open. Hyves blijft (in mijn geval) beperkt tot mensen die ik in het echte leven toch wel zie. Maar sinds mijn Facebookaccount (nu een paar dagen geleden) melden zich divere familieleden in de VS zich. En dat maakt het leuk (bij mijn ene nichtje heeft al gesneeuwd, de ander zit nog te puffen in de zon, dat soort aangenaam geneuzel).


De stap naar de mogelijkheden voor een archief is hiermee snel gemaakt. Je spreekt waarschijnlijk wel eens mensen van een ander archief maar niet zo snel en laagdrempelig als met een dergelijk sociaal netwerk. Laat staan dat je anders ooit gauw bijpraat met een archief van buiten Nederland. Dus dat is voor ons een groot pluspunt.

Maar ook voor onze bezoekers. Het valt mij altijd op dat aan de koffietafel bij het BHIC in Grave al heel snel adressen worden uitgewisseld. Bezoekers blijken vaak veel raakvlakken te hebben, in ieder geval met betrekking tot het soort onderzoek dat ze verrichten. Als mensen elkaar al aan zo'n koffietafel weten te vinden, dan kun je nagaan als zo'n netwerk zich vertakt over de hele wereld! De mogelijkheden zijn dan enorm.


Dus ja, sociale netwerken, archieven en genealogen: dat zijn drie handen op een virtuele buik (of zoiets).

Ding 17: sociaal maar wanneer?

Soms denk ik wel eens dat ik het allemaal niet goed aanpak. Hoe kan het nou dat mijn nichtje in de Verenigde Staten vrolijk reageert op een filmpje dat mijn vader op Facebook heeft gezet? Zij heeft toch ook haar werk en haar gezin? En wat doen al die voormalige collega's van de krant op LinkedIn? En welja, ook nog een aantal dat twittert... Zij krijgen toch geen tijd van hun baas om uit te vogelen hoe dat werkt?

Ik krijg dat wel en zelfs dan krijg ik het nog niet allemaal rond. En ja, tuurlijk draait mijn Netvibes op volle toeren maar dan nog... Het echte rondklikken en ontdekken gebeurt toch pas 's avonds op de bank. Spendeert iedereen er zoveel tijd aan (of nog veel meer dan ik)? En wanneer dan in godsnaam?


Want ja, ik wilde eigenlijk eerst een filmpje van ons archief op YouTube zetten voordat ik verder ging met de volgende Dingen. Maar dan moet ik eerst uitvogelen hoe mijn videootje van mijn gsm naar de pc overspringt (dat doen ze nog steeds niet vanzelf, grrr...) Ondertussen vliegen de uitnodigingen voor sociale netwerken me om de oren. En dan ben ik nog half bezig met Last.fm en LibraryThing staat in de steigers. Hellup, waar blijft mijn overzicht? Of hoeft dat niet bij Web 2.0 en mag je het allemaal wat meer loslaten dan ik gewend ben?


Hoe dan ook, afgelopen weekend was er even helemaal geen web 2.0. Met de familie naar Parijs, wandelen over Place du Tertre waar schilders je en masse willen vereeuwigen. Net zoals vijftig jaar geleden. Of zelfs nog een portret en profile uit de papier willen knippen, ik wist niet dat dat nog bestond. Wel lekker, even helemaal web 2.nulkommanul (en dan maar negeren dat de Japanner naast mij een filmpje maakt van zijn vrouw die wordt getekend. En het meteen op Facebook zet. Hij wel.)

Ding 15/16

Lyrisch was ik met mijn eerste walkman die me door mijn folderwijk heensleepte. Als ik voorbij het tweede flatgebouw was, moest ik mijn bandje omdraaien. En zodra Sting van de Police met een zware, slepende stem begon te zingen, wist ik dat ik bijna thuis was (en de batterijen op). Ja zware tijden; die jaren tachtig.

Voor iemand die opstaat en naar bed gaat met de radio aan, is Podcast een zegen. Zeker sinds programma's als Kunststof (tussen 19 en 20 uur) worden overstemd door Bob de Bouwer of Thomas de Trein is het ideaal als je het 's avonds op je gemak kunt terugluisteren. Je moet wel weer even omschakelen want voorheen kwam de radio als vanzelf tot me. Nu moet ik er echt voor gaan zitten en zorgen dat ik om 23 uur klaar ben. Want Met het oog op morgen ga ik echt niet de volgende dag nog eens terugluisteren...



Wat kan het BHIC met een podcast? Er zijn zeker wel toepassingen te bedenken maar alleen een pratende stem, da's toch meer iets voor mensen die in de jaren tachtig zijn blijven steken ;-) Vodcast, met beeld, zal beter aansluiten bij de plaatjescultuur van vandaag. Dat kan varieren van een korte impressie van een archief tot een specifieke uitleg van een archiefstuk.

Alleen, dat kost tijd en dus geld. Willen we dat bij het BHIC? Da's de vraag die we ons meer en meer moeten stellen (tot zover open deur 223 maar dan is het weer eens gezegd ;-)

O ja, YouTube; da's een Ding dat zichzelf al bewezen heeft. Ook bij het BHIC.
">

Ding...(Maybe its a big hit)

Omdat de eerste dag in Oostende veel informatie en weinig zee was, ging ik nog voor het ontbijt op pad. Kwam het door de aangename ochtendwandeling of lag het gewoon aan het programma maar de lezingen spraken me inhoudelijk veel meer aan. Zo kwam onder meer de didactiek van 23 Dingen aan bod (mensen met een motivatieprobleem moeten het "leren willen", weet je dat ook weer) en verder waren er lezingen van onze eigen Christian en Petra Schoen van het Nationaal Archief. Dat maakte het allemaal wat makkelijker te vertalen naar onze eigen werkplek.

Algemene conclusie: de waarheid omtrent web 2.0 bestaat niet. Wat is onmisbaar, wat is overbodig; het moet nog allemaal (nou ja, voor een groot deel in ieder geval) echt verder worden ontwikkeld/uitgezocht/ervaren. Maar maakt het dat niet allemaal juist heel interessant? Gewoon opstappen en proberen je evenwicht te houden...

Ding... (euh... Dong listen to it)

Net twee dagen Informatie aan Zee in Oostende achter de rug. Een leuke en leerzame ervaring. Zo kwam ik er de eerste dag achter dat werknemers van bedrijven en instellingen die de importantie van web 2.0 inzien, vaak tegen de volgende obstakels stuiten:

- er wordt geen menskracht voor vrijgemaakt (nooit voltijds in ieder geval);
- er zijn geen structurele gelden voor (alleen eenmalig voor een test, in het Belgisch 'pilootproject' genoemd);
- het management van het betreffende bedrijf (of het nu gaat om een architectenbureau of het archief van het Vlaams parlement) onderschat vaak de noodzaak ervan;
- het bewustzijnsproces dat web 2.0 wel belangrijk is, moet door het hele bedrijf gaan;en als laatste,
- hét product dat ieder bedrijf kan inzetten om web 2.0 goed in te voeren, bestaat niet.



Andere leerzame momenten:
- parkeer nooit je auto in een onverlichte parkeergarage (zeker niet als je net van Vlamingen hebt gehoord dat Oostende erg crimineel en onveilig is)
- het woord pinnen kennen ze niet in Belgie (dat heet gewoon betalen met de kaart)
en
- als het hotel Ter Streep per ongeluk een kamer dubbel boekt, kun je zomaar terechtkomen in hotel Mondo (en soms zelfs in de Welness-Suite, inclusief je eigen sauna)

Ding 13 en 14

Oké, m'n vakantie is echt afgelopen. Maar dat had je natuurlijk allang via mijn Twitter kunnen lezen. Of dat zinvol is? Ik ben er nog niet uit. Drie dagen ervaring is niet lang genoeg om daar een gewogen oordeel over te geven. Inmiddels zijn enkele van mijn collega's ook volop aan het tweeten en moet ik bijna moeite doen om de tweets tussen de twitter te kunnen blijven volgen.

Dacht ik net Twitter een beetje te begrijpen, stuit ik hierop:




Jaaa, zo blijven we bezig natuurlijk!

Ding 12enhalf: vakantie!

Tja, daar zit je dan: opeens zonder Dingen die nog gedaan moeten worden (er blijven natuurlijk een heleboel andere 'dingen' over die wel om aandacht vragen maar daar gaat het in de cursus niet over).

Daarom een mooi moment voor reflectie. Wat weet ik nu en wat doe ik er mee (nu of in de toekomst)? Ik heb de komende weken alle tijd daar eens over na te denken want pas in september staat Ding 13 en 14 op stapel. En dat komt eigenlijk wel heel mooi uit want soms zijn alle nieuwe indrukken wel heel erg veel. Even pas op de plaats komt als geroepen...

Ding 11: Fokke, Sukke en Mabel

Geen onderwerp zo 2.0 of Fokke en Sukke hebben er hun mening over. Zelf associeer ik "wiki" vooral met Wikipedia maar dat blijkt slecht één toepassing te zijn wat je allemaal wat wiki's kunt. In het instructiefilmpje werd het voorbeeld gegeven van vier mensen die gingen kamperen. Speciaal daarvoor riepen zij een Wiki in het leven om er zo voor te zorgen dat iedereen de juiste spullen zou meenemen. Op zo'n moment besef ik hoe zeer ik (nog?) niet 2.0 ben ingesteld. Want dat is wel het laatste waaraan ik zou denken.



Maar het idee is mooi: een site waarop een aantal mensen aanvullingen of wijzigingen kan doen waardoor je - zonder mailverkeer - tot een gezamenlijk eindresultaat komt. Zou met Google Docs natuurlijk ook kunnen, bedenk ik me nu.

Of gewoon een avondje afspreken met de andere vakantiegangers en aan tafel afspreken wie wat meeneemt. Kan ook heel handig zijn ;-).

Typisch Amerikaans?

Dit is nou typisch zo'n voorbeeld waarvan ik denk dat in Nederland niet zou kunnen slagen. Of sta ik over een paar jaar ook een uur in de rij voor een hotdog? (not!)

">

Man on the moon

Je moet wel heel diep de binnenlanden van Afrika zijn binnengedrongen, mocht je ontkomen zijn aan alle media-aandacht rond het jubileum van de maanlanding. Het heeft er bij mij toegeleid dat ik nu al dagen het liedje Man on the Moon in mijn hoofd heb én dat ik zojuist tegen deze mooie toepassing aanloop.



Het is te vergelijken met wanneer je:
a. net een andere auto hebt gekocht en je alleen nog maar die auto ziet rijden;
b. net in verwachting bent en je alleen nog maar zwangere vrouwen ziet lopen.*
(* a geldt over het algemeen voor mannen en b voor veel vrouwen)

In ieder geval doet mijn omgeving momenteel errug hard zijn best duidelijk te maken dat we niet zonder onze 23 Dingen kunnen want overal vliegen de toepassingen me om de oren.

Ding 10 (en een beetje 7): Ha bijna pauzeweek!

En voor mij betekent dat in ieder geval: tijd om weer eens te oefenen met de eerste Dingen. Want dat is toch nog wel hard nodig...

Een collega wil - na terugkomst van vakantie - wel eens weten hoe dat zit met geotaggen. Vormde dat een week of wat geleden geen probleem, nu zie ik de foto niet meer terug! (grrr) Hoe kan dat nou? Dus, toch maar weer terug naar af en gewoon van vooraf aan beginnen.



Ondertussen knutsel ik verder met Delicious (even zonder de puntjes). Hoewel ik zelf niet word overspoeld door een wirwar van sites die ik bekijk (hoewel het er stiekem wel steeds meer worden...) vind ik het vooral leuk om te kijken wat andere mensen - die onder meer dezelfde sites bezoeken - op hun lijstje hebben staan. Leuk en leerzaam want ik doe er heel wat aardige ideeen op (wat me overigens moeiteloos leidt naar de valkuil van eindeloos doorklikken, om na een half uur te denken: waar was ik eigenlijk ookal weer naar op zoek?)

Waarna ik me troost met het idee dat het toch weer een "leermoment" (yuk) is geweest...

Dingetje: Volhouden...

Misschien ligt het aan mij maar ik merk bij een aantal mensen dat we op een moeilijk punt zijn beland. De nieuwigheid van de cursus is er af en het eind nog lang niet in zicht. Bovendien blijkt het soms toch wel heel moeilijk met het "gewone" werk te combineren. En een dag bestaat nu eenmaal uit maar 24 uur...



Daarom voor een ieder die nu net op een dood punt zitten: hou vol! Je zult merken dat de Dingen je in de loop van de cursus steeds makkelijker af gaan, gewoon omdat je er meer handigheid in krijgt! En het wordt ook steeds leuker omdat de concrete toepassingen voor je huidige werk steeds duidelijker worden.

(Denk bovendien aan al die vakantiefoto's die je handig in Flickr kunt opslaan ;-)

Dingetje: Eternal moonwalk

Zit je ook te wachten op het moment dat Michael Jackson echt ver onder de groene zoden ligt? Ondanks alle overkill aan Wacko Jacko heeft Studio Brussel wel een heel leuke nagedachtenis bedacht... (en kijk eens waar alle reacties vandaan komen)

O ja; geen actueel onderwerp zonder link naar 23Archiefdingen ;-) Hier een tekening waarbij Michael de hemel in wordt getwitterd...

Ding 9: Web 2.0 is zóóó 2008...

Er mag voor mij dan wel een (bijna) heel nieuwe wereld opengaan maar dat neemt niet weg dat web 2.0 hard op weg is om behoorlijk bejaard te worden. Via internet kom ik erachter dat de écht grote geesten zich al weer helemaal in web 3.0-sferen wentelen. Tja...

Dat doet niets af aan het feit dat we bij het BHIC lekker bezig zijn met 2.0 (en terecht, een peuter gaat ook eerst kruipen en dan pas lopen). En aldoende zie je steeds meer mogelijke toepassingen. Zo zijn er binnen de muren van de Citadel al twee blogs in het leven geroepen als overlegvorm en het werken met RSS is ookal onderdeel geworden van onze dagelijkse bezigheden.



Waar ik aanvankelijk nog wel eens dacht: "we rennen wel hard maar waar naartoe eigenlijk?" zie ik nu steeds meer duidelijke doelen voor ogen. Alleen die finish; die blijft nog heel schimmig (althans, bij mij dan). Gewoon maar blijven doorstappen...

Dingetje: Op de Franse toer

Nog een paar nachtjes slapen en dan is het zover: de start van de zoveelste Tour de France. Het is even knippen en plakken maar eigenlijk heel eenvoudig om via Flickr daar een slideshow van te maken (en ik heb niet eens op "doping" gezocht):



(en nee, je hoeft geen heel fanatasierijke geest te hebben om hier een toepassing voor het BHIC in te zien)

Ding 6: Waar is ie nou?

Ja, álles had ik volgens de regeltjes gedaan. Eigen Yahoo-account aangemaakt, foto ge-upload in Flickr, getagd met 23archiefdingen en vervolgens weer enthousiast op zoek naar mijn eigen foto. Maar nee hoor, nergens te vinden... Blijkt dat je met een nieuw account minstens vijf foto's met uploaden en pas dan verschijnen je eigen kunstwerkjes. Tsja, je moet het maar weten.

Daarom maar even voor de makkelijke weg gekozen: via ons oefenaccount de foto er op gezet en jawel: nu lukt.



(Voor wie wil weten wat voor opmerkelijk tafereel dit is: tijdens het uitstapje van basisschool De Wegwijzer met het BHIC mochten de leerlingen ook in de onderaardse gang in Grave. En bovendien lekker makkelijk te gebruiken want niemand herkenbaar...)

Dingetje: Nieuwe media

Tja, is dat nu een goed teken of niet? Gisteren was ik in het Museum voor Communicatie in Den Haag bij een symposium over nieuwe media. Maar eigenlijk was er niet zo heel veel nieuws te horen. Een vriendelijke meneer van Mediamatic vertelde over een "klant met wel 10.000 foto's" ("ik kan natuurlijk geen namen noemen", voegde hij er nog geheimzinnig aan toe) en dat zijn bedrijf nu iets aan het ontwikkelen was waarbij mensen zèlf die foto's konden beschrijven.



De meneer vertelde het alsof het iets heel spannends was maar ik zie (wellicht ten onrechte hoor) geen verschil dan wat wij nu met Flickr doen. Ook een collega van het Drents Archief vertelde dat dit voor hem niets nieuws was. Op zo'n moment denk ik dan: lopen de archieven nu voor of blijven anderen achter? Raar hoor.

Ding 5: Webcare

Mocht ik al ooit hebben gehoord van webcare, dan was het in combinatie met UPC. En je hoeft geen vaste kijker van Radar of Kassa te zijn om te weten dat dit bedrijf er vaak een potje van heeft gebakken.
Maar... elk nadeel hep z'n voordeel want juist hierdoor blijkt UPC zich tot koploper te hebben ontpopt van webcare. Oftewel: als ontevreden klanten het web gebruiken als klaagmuur gaat UPC de klachten te lijf. Door zoveel mogelijk problemen weer te oplossen en mensen weer tevreden te stellen (in feite zou een onderneming het nooit zover moeten laten komen maar da's weer een heel ander verhaal).

Ik weet dat BHIC zich al langer bekommert over webcare. Niet zo gek als je ziet hoeveel mensen de weg naar ons via het internet weten te vinden... Als nou eens iedereen die heel tevreden is dat ook via het world wide web kenbaar zou maken, zou dat niet mooi zijn? (ja ik weet het: dream on...)

Dingetje: Het nut van een blog

Zijn we net allemaal lekker bezig, stuit ik op steeds meer berichten hoe achterhaald bloggen wel niet is.

Gelukkig, het blijkt weer eens een kwestie van twee kanten. Want mocht je nog twijfelen, lees dan nog eens de tips door van Matthijs Roumen.

Dingetje: O ja, ik ging een tag cloud maken

Ja want dat was eigenlijk de bedoeling deze avond. Ik wilde nu eens uitvogelen hoe het zat met het maken van die tag cloud want ik kwam er nog niet helemaal uit. Dus gewoon goegelen en wat klikken (en twee uur later, hoe kan dat nou weer?) kom ik opeens een heel grappig tekeningetje tegen.




Dus die tag cloud, die komt morgen wel (of overmorgen...)

Ding 4 en 5: RSS is overal...

Uit betrouwbare bron weet ik dat ik niet de enige ben die droomt over deze cursus. En sinds Ding 4 en 5 lijkt het wel of RSS óveral opduikt...

Ik heb er zelf ook erg aan moeten wennen om RSS consequent te gebruiken. Het klinkt toch nog vooral als iets waar je làst van hebt (van RSI naar RSS is volgens mij maar een kleine stap). Zeker als het niet meteen de eerste keer lukt, heb je (ik althans) de neiging om het er maar helemaal bij te laten zitten ("Ik doet het nu bijna veertig jaar zonder RSS, dat zal me de rest van mijn leven ook nog wel lukken").

Maar ja, al doende leert men en dan merk je dat die RSS eigenlijk heel handig is om niet te verdrinken in alle informatie die we tegenwoordig op ons af zien komen. Om met Saskia te spreken: "Dus mensen gewoon doen en het valt allemaal wel mee."

Nog even en we zullen zien: RSS is onze redder in nood.

Dingetje: De hele familie aan de blog

Jazeker, ik moest er erg om lachen toen ik vernam dat een echtpaar samen aan het bloggen was. Zeker toen ik zag dat ze op actief elkaars blog reageerden. Ik zag ze al zitten: zo'n stel dat in een restaurant niets (meer?) tegen elkaar te vertellen heeft maar eenmaal achter hun scherm de belangrijke zaken des levens nog eens doorneemt (maar ik geef het toe: ik heb een levendige fantasie).

Bovendien: wie ben ik om erom te lachen? Want oké, we doen het allebei voor het werk maar dan toch...

Dingetje: Je bent gewaarschuwd...

Het blijft toch even wennen, zelf een blog onderhouden. Ik merkte tot mijn grote schrik dat het alweer bijna een week geleden is dat ik een berichtje had geplaatst. Tijden veranderen niet alleen, het gaat ook heel snel!

Eén van de eerste blogs die ik in z´n geheel las, las ik niet via de computer maar in een boek. Catherina Sanderson schreef een blog over haar leven als Engelse in Parijs. Een vermakelijk verhaal dat al snel zijn weg naar een uitgever vond. Catherina schreef haar blog namelijk grotendeels tijdens haar werk en... werd ontslagen. Toen dat naar buiten kwam, sprong de pers erop en werd het verhaal gepubliceerd.




O ja, de aanleiding voor het ontslag was niet zozeer dat zij veel tíjdens haar werk schreef maar omdat ze ook de nodige kritiek op haar werk uitte. Je bent dus gewaarschuwd...;)

Wie wil weten hoe het verder is gegaan met Catherina; haar blog is nog steeds in de lucht.

Dingetje: The times they are...

Wij zijn duidelijk niet de enige die proberen mee te gaan met onze tijd. Zie hier hoe ook andere beroepsgroepen de zin(en onzin) van nieuwe ontwikkelingen volgen.

En tja, zijn veranderingen niet van alle tijden?

Dingetje: Op de fiets door Parijs

Wel eens op de fiets door Parijs gereden? Dan komt je dit vast heel bekend voor...

Bijt even door de belerende woorden en beelden heen want daarna stap je ook echt op (wind mee verzekerd)

(En nog bedankt, Anton, voor de uitleg)

Ding 3: Oefenen en nog eens oefenen

Tja, het is een beetje wat ik mijn zoontje voor hou: als je het wil leren, dan moet je oefenen en nog eens oefenen. En terwijl hij buiten probeert te leren fietsen, probeer ik 23.archiefdingen onder controle te krijgen. Eens kijken wie het als eerste kan...

Ding 2: Stroom aan informatie

De eerste stroom aan informatie is tijdens de cursus in Tilburg over ons uitgestort. Er rust een zware taak op de schouders van de coaches maar uiteindelijk moeten de deelnemers het zèlf doen. En het liefst nog leuk vinden ook (dat is dan weer de taak van de coach, jaja)

Ding 1: Blog 100.001

Als je het totale aanbod ziet, ben ik zo ongeveer de laatste Nederlander die een blog begint. En toch is het even wennen.

(En de titel "Blog 100.001", da's natuurlijk gejat van De Dijk, van het liedje Lovesong 100.001)